مردم ایران مردمانی ثابت قدم، مهمان نواز، مهربان و متین، آزاد مرد و آزادی خواه و مردمانی هستند که در طول تاریخ کمتر ملتی را می‌توان با آنها مقایسه کرد.
به ایران و ایرانی باید بالید که بزرگ مردانی همچون حافظ و سعدی و فردوسی، بوعلی سینا و ذکریای رازی و… را در دل خود جای داده است.
کسانی که داشتن یکی از آنها هم برای هر ملتی افتخار بزرگی است و کمتر شهر و دیاری را می‌توان یافت که از وجود این همه عالم و دانشمند بهره مند بوده باشد.
به جا گذاشتن فرهنگ مردمان ایران بر صحنه تاریخ کاری بود که تنها از ایران و ایرانی بر می‌آمد.
این فرهنگ جاویدانه و غنی قابل قیاس با فرهنگ‌های ملل مختلف نیست.
ما همگی به خود می‌بالیم که ایرانی هستیم و در سرزمینی زیست می‌کنیم که با عشق و امید به آینده، زندگی خود را با جان و دل ادامه می‌دهیم.
وطن یعنی همه آب و همه خاک
وطن یعنی همه عشق و همه پاک
دریغ است ایران که ویران شود
کنام پلنگان و شیران شود
همچو رویش در بهاران
همچو جان در هر بدن
مثل بوی عطر گلها
مثل سبزی چمن
ای وطن!
ای دلیل زنده بودن
ای سرودی صادقانه
ای دلیل زنده ماندن
جانپناهی جاودانه
ای وطن!
ای سلامم، ای سرودم
ای نگهبان وجودم
ای غمم تو، شادی ام تو
مایه آزادی ام تو
ای وطن!
اگر سر به سر تن به کشتن دهیم
از آن به که کشور به دشمن دهیم
چو ایران نباشد تن من مباد
بدین بوم و بر زنده یک تن مباد
همه یکدلانند یزدان شناس
به نیکی ندارند از بد هراس
